İlk gördüğümde hayran kaldığım Kanara Kayalıkları’na yıllar sonra tekrar gitmek eski bir dosta kavuşmak üzere oldu. Daha evvel orada süper bir kamp yapmıştım. Güzel, alacakaranlıkta otomobilimin anahtarlarını bir gelincik tarlasında kaybetmiştim. 20 kişiyi bu kıpkırmızı alanda, birebir renkteki anahtarlığımı aramak için seferber etmiştim. Neyse ki sonunda bulmuştuk. Sıra geldi yeni seyahatimize…
Kulüp liderimiz Erdal Yalçın sabahın 5.00’inde kulüp arabasının kontağını çevirdi. İstanbul’a bu kadar yakın bir yere gitmek için neden bu kadar erken kalktığımızı anlayamasam da geriye geçip yattım. Uzaklığın ne kadar az olduğunu o anda anlayan hocam da bana hak verdi. Oysaki öbür bir yerle karıştırmış. Kanara Kayalıkları’na gitmeden evvel alışveriş yapmamız gerektiğinden, sabahın kör karanlığında bütün marketler de kapalı olduğundan üçüncü uykuma bir ormanlık alanda dalıyorum. Ah şaşkın hocam ah! Bu sefer karışmayayım dedim. Onda da yanlış zamanmış. Uyanışım bir market kapısında oldu. Alışveriş sonrasında Kanara Kayalıkları’na ulaşmamız da çok uzun sürmedi esasen. Birinci gittiğimde araçlarımızı üst bırakıp tüm kamp gereçlerimizi ormanın içinden taşımıştık. Halbuki bahar aylarında otlar ezilmesin diye yolu kapatıyorlarmış. Bu sefer kayalıkların tabanına kadar araçla gidebildik. İşte bu çok hoş bir haber.
Arabadan iner inmez buz üzere bir hava ve kuvvetli rüzgâr yüzümüze çarptı. Bunu hiç beklemiyorduk. Biz önden gidip idman ve kamp yapacaktık. Grubun geri kalanı pazar sabahı kümeye dahil olacaktı. Bu rüzgârda yüksek kayalıklardan inmemiz sorun olabilir diye daha az esen bir yer bulmak için keşif yürüyüşüne çıktık. Ormanın içi rüzgârsızdı. Art tarafta diğer bir kayalık daha bulduk lakin sağından da solundan da tırmanmayı başaramadık. Geçen gidişimde mevsim ilkbahardı ve yemyeşil ormana âşık olmuştum. Bu sefer dökülmüş yapraklarla değişik bir hoşluğa bürünmüş. Bir yere farklı mevsimlerde tekrar tekrar gitmek gerektiğini bu vesileyle anladım. Kanara Kayalıkları’nın zirvesine tırmanmaya başladık. Rüzgâr bir durup bir çarpıyordu. İnsan aşağı uçacağını sanıyor. Bari bir çay içip bir şeyler yiyelim dedik. Bu sefer de yağmur yağmaya başladı. Bahtsız mıyız biz? Zirvemize çektiğimiz tarp (branda), rüzgârın tesiriyle uçup duruyordu. Uykusuz hocamız o yağmurda ve fırtınada uyuyordu. Dünya yıkılsa uyuyabilme özelliği var zira. “Ay canımdan bezdim, rüzgâr ve yağmur çok yordu” dedim.
Ormanın içi esmiyor diye oraya gidip ateşimizi yaktık. Bu sefer de orası uçmaya başladı. Latife üzere lakin neyse ki fırtına ayarında olmayınca odun ateşinde çayımız kaynadı. Sucuklarımız pişti, sevincimiz yerine geldi. Yoksa kimin ahını aldık diye düşünmeye başlayacaktım. “Karınlar doyduysa, rüzgâr da hafiflediyse haydi bir iple inelim şu kayalıklardan” dedik. 5 yıl evvel tüm acemiliğim ve endişelerim yüzünden kayaıkların zirvesinde kalmıştım. Artık kendimden emin girdim ipe. Havaya da aldırmadım. İnsan kendine ve başardıklarına inanamıyor.
Güldük, eğlendik, atladık, zıpladık. Artık biraz yiyelim, sonuçta kamptayız deyip akşam yemeğini hazırlıyorum bu defa… Meşhurdur közlenmiş patlıcan salatam. Kampta yemek yapmak tam bir rehabilitasyon. Ben salatamla aşk yaşarken öbür arkadaşlar geliyor. Hava kararmaya başlıyor. Yaktığımız ateşin etrafına sıralanıyoruz. Yiyoruz da yiyoruz. Sıcağın yanına kurduğum hamağıma uzanıyorum, gün sonu raporu vermeye hazırım.
Sabaha yanlışsız nasıl olduysa oldukça uyumuşum. Takımın geri kalanının gelmesiyle uyanıyorum. Son hız bir şeyler atıştırıp öğrenmek istediklerimin sırası gelinceye kadar ben acemilerin başına geçtim. Dünkü havanın bilakis hava harika, esmiyor. Çok büyük bir şans! Pazar günü kayalıklara gelen ziyaretçiler için de hoş bir seyir olduk.
İki gün evvel heyecanla anlatıp “Düz bir ipten üst tırmanacağım” dediğimde yanımdaki kişi “Neden” diye sormuştu. Ben de “İp sıkışırsa” üzere cümlelerle izah etmeye çalışmıştım. O da “İp neden sıkışsın? Neden orada olasın? Neden, neden” diye sorunca kahkahalara boğulmuştum. İşte tam da o dümdüz ipin ucundaydım. ‘Single rope technique’ (SRT) yani tek halat tekniğini öğrenmeye çalışırken gerçekten ‘Neden ya’ diye sordum kendime. Bu aksiyonlu hayatı ben seçtim. Adrenalin meczubu oldum çıktım ancak oğlumun “Annem Everest’e tırmanıyor” derkenki gururu her şeye kıymet.
Kaynak: Hürriyet