“Çok korkuyordum lakin anı kaçırmak da istemiyordum. Neredeyse bitene kadar gözümü açmadım. Bir daha da lunapark trenine binmem diye yemin ettim.”
Alejandra Mendoza, bu kelamını tutamadığı üzere kendisini tekrar tekrar lunapark treninde buldu.
Nefesleri kesen yükseklik, ani dönüşler, çıkış ve inişler, etraftakilerin bitmeyen çığlıklarının yarattığı endişe hali, vakitle onda tam bir tutkuya dönüştü.
Koronavirüs salgınıyla gayret eden ABD’de önümüzdeki günlerde lunaparklardan kimileri tekrar kullanıma açılacak.
California’da yetkililer lunapark trenlerine bineceklere virüs bulaştırmamaları için heyecanlarını denetim etmeleri ve çığlık atmaktan kaçınmaları davetinde bulundu.
Pekala eğlenirken neden çığlık atarız ve çığlık denetim edebileceğimiz bir şey mi? Uzmanlara nazaran çığlık atma hareketi, “tamamıyla kelamlı olmayan iletişim” çeşitlerinden biri.
Emory Üniversitesi’ndeki psikoloji profesörü Harold Gouzoules, “Bağırmak, sesini yükseltmek manasına geliyor fakat aslında konuşmaya devam ediyorsunuz” diye açıklıyor.
Gouzoules, “Çığlık başka bir çeşit seslendirme biçimidir ve aşikâr akustik özellikleri vardır. Saniyenin 4’te üçü ile bir buçuk saniye ortası süren bu akustik ögeler, çok yüksek sesle başlayıp yüksek seste devam eder” diye de ekliyor.
Yani çığlık, görece kısa süren, beşerde tedirginlik yaratabilen, genliği ve tizliği yüksek bir yapıya sahip.
NEDEN ÇIĞLIK ATARIZ?
Evrimsel açıdan probleme yaklaşan Gouzoules, çığlığın aslen yaklaşan avcıyı apansız korkutup kaçmak için vakit yaratma hedefiyle ortaya çıktığını söylüyor.
Cetlerimiz dahil toplumsal yaratıkların birçok yakındaki aile bireylerini yardıma çağırmak için de çığlığı kullanıyordu.
Bir toplumsal gruptakiler çığlık atmayı araç olarak kullandıkça, kimin çığlığı kime ilişkin ayırt etmek de mümkün hale geliyordu.
Gouzoules, “Yakınlarınıza çığlık attığınızda nasıl bir ses çıkardığınızı öğretmek için mevtle burun buruna gelmeyi beklemenize gerek yoktu” diyor.
LUNAPARK TRENİNDEYKEN BEYNİMİZDE NELER OLUR?
Adrenalin bağımlılarının birçok, evrimsel teorilerden çok zevk alma olgusu üzerinden probleme bakar.
Gouzoules’e nazaran, bu iki bakış açısı birbirinden bağımsız değil; beynimiz zevk duygusu sağlarken, hayatta kalma maksadımıza da hizmet edecek formda evrildi:
“Günümüzde, birinci insanlardan farklı olarak her gün çığlık atmak zorunda kalmıyoruz lakin vakit zaman tehlikede hissettiğimiz durumlar oluyor elbette” diyen Profesör Gouzoules, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Büyük ihtimalle cetlerimiz vaktinde nasıl çığlık atıyorsa biz de onlar üzere çığlık atıyoruz. Farklı olarak, karşılaştığımız tehlikelerin çeşitleri bu kadar önemli ve yaygın değildi lakin dünya karşısında hayatta kalmaya çalışırken çığlık hala değerli bir yer tutuyor.
Gouzoules, cetlerimiz, örneğin bir şelale ya da volkana çok yaklaştıklarında çığlık atarken, çağdaş dünyada çığlık atmaya neden olan daha farklı örnekler olduğunu belirtiyor.
Lunaparklar ve cümbüş parklarını örnek veren Gouzoules, “Kalbiniz süratle çarpmaya başlar, tansiyonunuz yükselir ve inançta olduğunuzu bildiğiniz halde, emsal fizyolojik belirtiler ortaya çıkar. Bir birikme yaşanır ve çığlık ile rahatlama gerçekleşir” diyor.
Ekvadorlu Alejandra, lunapark treninde “sanki korkuyormuş lakin birebir anda kusursuz vakit geçiriyormuş gibi” hissettiğini, anda kalıp başka her şeyi unuttuğunu söylüyor.
23 yaşındaki Amsterdamlı seyahat bloggerı Dymphe Mensink de çocukluğundan beri lunapark trenlerine tutku duyuyor.
Kuyruktayken trendekileri görüp “İyi ki onlardan biri değilim” diye düşündüğünü, trene bindiği an hislerinin değiştiğini söyleyen genç blogger, “Bazen yavaşlayarak tren üst çıkar ve endişe duyarım, sonra süratle inerken heyecanlanıp keyifli olur, çığlık atmak isterim” kelamlarıyla tecrübesini anlatıyor. Çığlık atmanın “rahatlama” yaratarak hislerini tabir etmesini sağladığını, bunun “gerçek hayatta” gibisi olmadığını belirtiyor.
27 yaşındaki Aki Hayashi, Japonya’da Disneyland Tokyo’nun da bulunduğu Uraysu kentinde doğup büyümüş. Dünyadaki lunaparklar ömrünün en büyük “ilhamı” olmuş.
Ülkesinde kendi üzere lunapark treni meraklılarını birleştiren bir platformun da önderi.
Hayashi, dünyada 350’ye yakın lunapark trenine binmiş.
“Onlarsız hayatın tadını çıkaramıyorum” diyen macera tutkunu, şöyle devam ediyor:
“Tek başına trendeysem heyecanımı gereğince yansıtamıyorum zira kendi kendime çığlık atarsam herkes bakacakmış üzere geliyor. Kümeyle toplanarak trene bindiğimizde ise daima birlikte bağırıp çığlık atıyoruz ve bu, bir partiye dönüşüyor”
Profesör Gouzoules, çığlığı bastırma kabiliyetimiz olduğunu lakin birtakım insanlarda bu denetimin olmadığını söylüyor.
Kaynak: Hürriyet