İskoç asıllı Dennis Nilsen, İngiltere’deki hepsi genç yaşlardaki 15 erkeği enteresan ritüellerle öldürüyordu. Cinsel sadist ve nekrofili katilin “katil kimliği” dışında epeyce kibar ve yardımsever olması ise hayli farklı.
Günlüklerinde yazdıkları ve hapishanede kaydettiği ses kayıtları sayesinde hayatını, hislerini ve hatalarını onun ağzından öğrenebiliyoruz. Gelin, Dennis Nilsen’ın tüyler ürpertici hikâyesine birlikte bakalım.
Dennis’in, çocukluk yıllarında dedesi tarafından tacize uğraması onda kalıcı izler bıraktı.
23 Eylül 1945 tarihinde dünyaya gelen Nilsen’ın psikolojisi, 1948 yılında anne ve babasının ayrılmasıyla bozulmaya başlamıştı. Kendini her vakit yalnız hissedeceği dönemlerin temeli bu yıllarda atıldı.
Ebeveynlerinin ayrılmasıyla 1951 yılında annesiyle, anneannesinin ve dedesinin yanına taşındı ve söylediğine nazaran çocuk yaşta dedesi tarafından tacize uğradı. Dennis, o günleri şu biçimde anlatıyor:
“Dedem konusu yıllarca bilinçaltımın perdesinde çözülmeden kanayıp durdu. Dedemle benim aramda tuhaf şeylerin yaşandığı o beton koruganı hayal meyal hatırlıyorum. Birinci gelişim yıllarımda sahip olduğum tek dokunsal temasın bir sübyancının acı verici ve baş karıştırıcı kucaklaması olduğunu söylemek çok dehşetli bir itiraf.”
“Bir biçimde farklı olduğumu fark ettim.”
Çocukluğunda yaşadığı travmaların akabinde ergenliğinin başında eş cinsel olduğunu fark etti. O periyotlarda eş cinsellik hiç kabul görmeyen bir şey olduğu için kendini utanmış ve aklı karışmış hissetti.
Eş cinseller üzerindeki toplumsal baskının sonucunda insanların kendinden ve başka eş cinsellerden nefret ederek cürüm işlemeye başlayıp katile dönüşmesini birçok hadisede görebiliriz. Dennis, kendiyle ilgili niyetlerinden bahsederken şunları söylüyor:
“Bir şekilde farklı olduğum hissine kapıldım. Tahminen de yoksul, zayıf ve perişan giysili olmak; uyanmakta olan öz inancıma yapılan birinci ataktı. Övünecek bir babanın olmaması öteki bir şey olabilirdi. İkinci on yılıma girmeden bir hatalı, bir yabancı, iğrenç biri olarak görüldüm… Elbette eş cinselim ancak kendime saklıyorum. Birinin itiraf edeceği son şey eş cinsel olmaktır.”
Ergenlik devirlerinde kendine “ölü makyajı” yapmasıyla birlikte nekrofiliye giden seyahatin birinci adımı atıldı.
Ergenlik periyotlarında ablasına ve ağabeyine karşı cinsel isteğini fark etmişti lakin bir müddet sonra ablasına karşı olan yönelimini bastırabildi ve eş cinsel olduğunu ailesi dahil tüm etrafından yıllarca gizledi.
Çocukluk ve ergenlik devirlerini içe kapanık, utangaç, silik geçirdi ve daima kendine “ölü makyajı” yapmaya başladı. Günlüklerinde yazdıklarına nazaran bu hobisi vakitle ona zevk vermişti ve makyaj yaptıktan sonra aynada kendine bakarak mastürbasyon yapıyordu.
Askeriyeye başladığında cinsel sadizm ve nekrofili dürtüleri baş gösterdi.
Dennis, okulu bitirince 1961 yılında askeriyeye başladı ve bu devirlerde hayatındaki ona zevk veren tek şey alkol olmuştu.
Askerdeki yıllarında cinsel sadizm ve “ölüsevicilik” yani nekrofiliye yönelen fantezileri baş gösterdi. Yalnızca erkeklerin bulunduğu bir ortamda yıllar geçirmek Dennis’i onlarla ilgili sapkın fanteziler kurmaya yöneltiyordu. 11 yıllık askerliğinden sonra meskene döndüğünde ailesiyle ilgisi tamamen bozulmuştu.
Yeni taşındığı konutunda birinci cinayetini müthiş ritüellerle işledi.
Daha sonra 1973-1983 yılları ortasında polis, güvenlik vazifelisi, genel müdür yardımcısı, icra memuru üzere çeşitli alanlarda çalıştı. Korkunç cinayetlerini ise 1974’te işlemeye başladı.
1975 yılında arkadaşıyla bir arada ihtişamlı bir meskene taşındı. Bu konut onun cinayetlerini işlemeye başladığı yer olacaktı. Barlarda tanıştığı gençleri kibarlığıyla ikna ederek konutuna götürüp onlarla alakaya giriyordu.
8 ay boyunca meyyit bir vücutla birebir odada yaşadı.
Gece meskenine götürdüğü birinci adam, sabah gitmek isteyince onu boğdu ve “o artık beni asla terk edemeyecek biri” diye düşündü. Boğarak öldürmek tıpkı vakitte birçok cinsel sadistin kullandığı bir prosedürdü zira insanlara hükmetme kanısı onlara zevk veriyordu.
İlk cinayetinden sonra meyyit vücudu temizledi, yaralarına makyaj yaptı ve yatağına yatırıp tecavüz etti. Meyyit vücut 8 ay boyunca bu meskende kaldı lakin bir mühlet sonra koku dayanılmaz bir hâl aldı.
Dennis, günlüğünde: “Onu döşemenin altına soktum ve bir hafta sonra bedeninin değişip değişmediğini merak ettim. Bedeni çok kirliydi, banyoya götürdüm, temizledim, nerdeyse hiç renk değiştirmemişti, cildi soğuk ve bembeyazdı.” kelamlarıyla birinci cinayetinden kalanları anlatıyordu.
İkinci cinayetinde kanıt bulunsaydı her şey o an son bulabilirdi.
11 Ekim 1979’da tekrar bir barda tanıştığı öğrenciyi nazik halleriyle ikna ederek konuta götürdü lakin bu sefer adamı öldüremeden kaçmıştı. Adam, derhâl polise gitti ama kanıt bulunamadı. Tahminen de kanıt bulunsaydı bundan sonra işlenecek 13 cinayet engellenecekti.
Bu olaydan 2 ay sonra tekrar barda tanıştığı bir öğrenciyi meskenine götürdü ve öldürdü. O gece cinsel ritüellerini gerçekleştirdikten sonra sonraki gün fotoğraf makinesi almaya gitti. Seri katillerin sıkça yaptığı bir ritüel olarak cesede pozlar verdirdi ve fotoğraflarını çekti.
Öldürme isteği denetim edilemeyecek bir hâl almıştı.
Günlüğünde, bu periyotlarda öldürme dileğine sahip çıkamadığını yazmıştı. Artık döşemenin altında sakladığı cesetler sığmıyordu. Bunun için diğer bir tahlil aradı ve cesetleri parçalayarak yakma ve kemikleri gömme sistemiyle meyyit vücutlardan kurtulmaya başladı.
Önce yaşamasına yardım etti, daha sonra dürtülerine hâkim olamayarak yeniden öldürdü.
Bir sonraki kurbanı, daha evvel yardım ettiği bir genç olacaktı. Dennis’in konutunun önünde epilepsi krizi geçiren gence yardım edip çabucak hastaneye götürerek onu kurtarmıştı. Daha sonra şanssız genç teşekkür etmek için Dennis’in konutuna gittiğinde katil, kendine hâkim olamayıp tıpkı ritüelleri bu adamın üzerinde de gerçekleştirdi.
Hareketlerinden ve günlüğüne yazdıklarından anlayacağımız üzere, kibar ve yardımsever biri olmaya çalışıyordu fakat dürtülerine o kadar yenik düşüyordu ki tekrar insanları öldürüyordu.
Giderlerin tıkanması yıllar sonra birinci kere onu ele verdi.
5 Ekim 1981 tarihinde yeni konuta taşınan Nilsen, yeni usuller düşünmeye başlamıştı zira bu konut bir apartman dairesiydi. Cesetleri gömebileceği, yakabileceği ve uzun müddet saklayabileceği imkânları yoktu. Tahlili, cesetleri küçük kesimlere ayırarak tencerelerde haşlamakta ve kemikleri tuvalet sarfiyatına atmakta buldu.
Elbette vakitle tuvalet masrafı tıkandı. Bu durum, yakalanmasındaki en büyük etken olacaktı. Tıkanıklığı fark eden apartman sakinleri tesisatçı çağırdıklarında gördükleri karşısında şok oldular. Masraftan çıkan kemik kesimlerinin üzerine Dennis bu kemiklerin tavuğa ilişkin olduğunu iddia etti.
Polis, Dennis’in meskenini aradığında gardırobunda insan vücudu kesimleriyle karşılaştı.
Daha sonra ayrıntılı incelemelerin yapılmasıyla devreye polis girdi ve çıkan kemiklerin insanlara ilişkin olduğundan emin oldular. Artık konutların sırayla aranma vakti gelmişti.
Dennis’in meskeni aranmaya başladığında gardırobundaki poşetlerde parçalanmış kafa, kol, bacak gibi birçok organa rastladılar. Natürel ki artık kemik modüllerinin sorumlusunun kim olduğu biliniyordu. İşte yıllarca soğukkanlılıkla işlediği cinayetler bu halde açığa çıkmıştı.
Öldürme motivasyonu hiçbir vakit bilinemedi.
10 Şubat’ta sorgusu başladı ve her şeyi sakin bir formda itiraf etti. Çabucak çabucak 15 kişiyi öldürdüğü varsayım edilen Dennis, cinayetleri “nezaketle” işlediğini söyledi. Neden öldürdüğü ve öldürürkenki motivasyonu hiçbir vakit anlaşılmadı.
İtiraflarının sonucunda ömür boyu mahpus cezasına çarptırıldı. 2018 yılında, 72 yaşındayken mide ameliyatının bir komplikasyonu olarak kan pıhtılaşması sebebiyle hayatını kaybetti.
Popüler kültürde Dennis Nilsen:
“DES” isminde bir biyografi dizisi ve “Bir Katilin Anıları” isimli belgeseli epeyce beğenilen ve ses getiren yapıtlar ortasında yerini aldı.
Özellikle belgeseli, cezaevindeki hücresinde kaydettiği kasetler aracılığıyla hayatını ve işlediği kabahatleri anlattığı ses kayıtlarından oluştuğu için hayli ilgi çekti.
- Kaynaklar: Boboscope, BBC, Moviemaker
Kaynak: Webtekno